روند رو به رشد جمعیت در مناطق شهری و نیز افزایش استفاده از خودروی شخصی در شهرها، علاوه بر انسداد ترافیکی و تاخیر ناشی از آن موجب مشکلات عدیده¬ی دیگری از جمله آلودگی¬های زیست¬محیطی و صرف هزینه¬های پیدا و پنهان شده است. به طور معمول راهکارهایی که برای بهبود وضعیت ترافیکی در نظر گرفته می¬شوند، بدون توجه به عواقب آن¬ها، تنها مسئله انسداد و تاخیر در تردد را در¬بر¬می-گیرند. به عبارتی راهکارهای فعلی بیشتر ناظر به افزایش ظرفیت موجود می¬باشند. این در حالی است که با در نظرگیری مولفه¬ی اصلی دیگر جریان ترافیک یعنی تقاضا و کاهش و مدیریت آن نیز نه تنها می¬توان وضعیت تردد را بهبود بخشید، بلکه می¬توان از عواقبی که در راهکار "به طور صرف افزایش ظرفیت" وجود دارند نیز جلوگیری نمود. در تحقیق حاضر، پس از اثبات امکان¬سنجی و اثرسنجی راهبرد تقاضا محور، جهت ارزیابی عملی دو راهکار دورکاری و همسواری به عنوان نماینده ای از این راهبرد در محیط GIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. به این ترتیب که داده های واقعی وارد محیط GIS شده و نتایج تغییرات برای سه سناریوی مختلف به دست آمدند. در حالتی نه چندان خوشبینانه، اگر در ساعت اوج خودروهای تک سرنشین و دو سرنشینی وجود نداشته باشند، به میزان 21 درصد افزایش سرعت، 17 درصد کاهش زمان سفر، حداقل 39 درصد کاهش میزان آلودگی هوا و به میزان 6582621 ریال صرفه جویی (تنها در یک تسهیلات و تنها در ساعت اوج) حاصل خواهد شد.